Bij ons in de familie

"Je bent gek!". Ze kijkt me verbaasd aan. Een half uur geleden kwam ik binnengelopen met de voetbaltas in de hand. De rest van de familie zat al aan de lunch. Bordje extra erbij neerzetten en ik kon gelijk aanschuiven. Zondagochtend zijn in dit gezin altijd gemankeerd. En dat komt door mij. Sinds jaar en dag voetbal ik namelijk en dat gebeurt meestal op zondagochtend. En deze zondag is niet anders dan anderen.

Toch is er vandaag iets speciaals aan de hand. Vanmiddag is er weer een activiteit bij De Blokkers. En ik heb me opgeofferd om acte de presence te geven. Bijna 75 kinderen komen dan naar het complex voor vermaak op ons hoofdveld. En lachende gezichten van kinderen zijn heel veel waard, zeker voor een vrijwilliger bij een vereniging.

De verbazing van mijn vrouw gaat niet zozeer over het voetballen in de ochtend. Die strijd heeft ze al jarenlang geleden verloren. En ook niet voor de besteding in de middaguren. Nee haar verbazing volgt op mijn opmerking dat ik nog even snel naar boven vlucht. Een moment alleen voordat ik er weer vandoor vlieg. Een aantal minuten waarin het moet gebeuren: de verslaglegging van de gespeelde wedstrijd in de ochtend uren moet worden getypt en de digitale wereld ingeslingerd worden.

De wedstrijd begon zoals vaak al in de aanloop. Ons vaste middenvelders Tako en Remco moesten om uiteenlopende redenen verstek laten gaan. In de lange historie van mijn voetbal heeft Remco de origineelste reden van een afzegging geformuleerd. Afgelopen donderdag was hij namelijk zo heldhaftig om een poes uit een gracht te vissen. Daarmee werd het leven van de poes verlengd. De dankbaarheid van de poes liet zich echter op een andere manier gelden: met enkele ferme uithalen had de poes Remco dusdanig verwond dat er hechtingen en antibiotica aan te pas moesten komen. Genoeg in ieder geval voor een afmelding richting onze kant.

Zodoende stonden er 13 man klaar op het B-veld van Sint George. Recentelijk eindigde het logo op plek twee in de verkiezing van mooiste clublogo van Noord Holland. Op het logo staat Sint George te strijden tegen de draak. Het is zeer waarschijnlijk dat deze strijd van George heeft plaatsgevonden op het B-veld in Spierdijk, want van een vlak veld was geen sprake meer van.

Op het hobbelige veld gingen we van start op zoek naar het doel. In de eerste minuten leek het erop dat Blokkers het meest aangepast was aan de oneffendheden van het veld. Soepel werd de bal van speler naar speler gespeeld. En de passing van Sint George veteranen werd telkenmale onderschept. Niets leek in de weg te liggen voor een makkelijke wedstrijd. Maar we kregen een koekje van eigen deeg. In plaats van een voorsprong voor de bezoekers kwam de thuisclub op 1-0. Een diepe bal belandde bij de goede rechterspits. Deze lukte het om Danny af te schudden en schoot beheerst raak.

Aan Blokkers was het dus de taak om de rug te rechten en op zoek te gaan naar het juiste gat in het doel. Deze werd niet lang het openingsdoelpunt gevonden. Vanaf de zijkant zette Doppie voor op de vrijstaande Michel. Volgens eigen zeggen bleek hij onverwachts toch geen koekenbakker qua koppen te zijn, want zijn kopbal naar de grond verdween tussen de benen van de keeper door in het doel.

Doppie was zoals gebruikelijk het gevaar voor de ridders te paard van Sint George. En dan is het zaak voor de andere spelers om snel aan te sluiten. Doppie kan namelijk goed zichzelf vrijspelen voor een schot, maar ook met zijn kunsten komt het wel eens voormekaar dat de bal niet in het doel maar op de paal belandt. En dan is het wel handig als een Blokkers speler de rebound in het doel kan schuiven. Zo geschiedde het dus ook deze keer met mijzelf als gelukkige afmaker: 2-1.

Vlak daarna zou Doppie hetzelfde recept opnieuw uitvoeren. De bal belandde weer op de bal, maar ditmaal was er geen geelzwarte speler in de buurt voor het beslissende tikje. Zodoende werd de rust ondanks gevaarlijke indraaiende corners van hun zijde en paar extra kansen aan onze zijde met de stand van 2-1 bereikt.

Na rust begon Blokkers weer met veel balbezit. Maar deze tweede helft verliep langzamerhand voor ons minder makkelijk. Kansen werden weer gemist met dank aan de goede keeper en de lat. Blokkers verloor de greep op de wedstrijd. Duelletjes werden overal op het veld verloren, behalve door Gijs. Tot grote kansen voor Sjors kwam het niet, maar toch moesten we 1 maal capituleren: 2-2.

Enigzins teleurgesteld over onze draak van een tweede helft zochten we de kleedkamers op, genoten nog van de koffie en plakje cake in de bijzondere kantine en vertrokken we huiswaarts waar ik snel de fiets naar huis pakte om nog even de lunch mee te pakken met het gezin.

En nu is het tijd voor het volgende onderwerp van deze zondag. Publiceren van het verslag, computer afsluiten en weer gaan. Met een kus en een doei verlaat ik ons huis. Op weg terug naar het complex waar zoveel herinneringen gemaakt zijn en vanmiddag ook voor talloze kinderen.