Sprankjes hoop

Na de winst van vorige week stond er vandaag een hele andere wedstrijd op het programma. Tegenstander Kwiek heeft in deze competitie nog alle wedstrijden gewonnen, dus als tegenstander ben je dan op zoek naar de sprankjes hoop om deze wedstrijd in ons voordeel te beslechten.

"Je gaat het pas zien als je het doorhebt" zei ooit een wijs man uit Betondorp. Dat geldt ook voor sprankjes. Zo was deze wedstrijd gepland in het eerste weekeinde van de krokusvakantie. En menig kind reist dan af naar hogere oorden inclusief sprankjes hoop op wit dekje op de berghellingen. Terwijl de KNVB voornamelijk de jeugd in zo'n weekeinde vrijplant, denkt dezelfde KNVB dat een 35+ team niet over kinderen beschikt. Dat levert dus extra uitdaging op om genoeg mensen op de been te krijgen. Maar als wijzelf hiermee te maken hebben, dan hoop je dat de tegenstander met dezelfde problemen kampt.

Een ander sprankje was het voorspelde weer. De regengod Pluvius had in voorgaande maanden al genoeg laten zien, maar ook voor deze zondag zou hij van zich laten horen. Inclusief windkracht en kou zou dat menig veteraan niet extra enthousiast moeten maken. Het derde sprankje bleek bij aankomst op het complex tevoorschijn komen. Niet alleen in de competitie gaat het met dit Kwiek team crescendo, maar ook in de beker zijn ze al vergevorderd. Volgende week zaterdag spelen de mannen uit tegen de veteranen van Ajax. Het betreft hier niet de Ajax legends of Lucky Ajax, maar Ajax 35+1. Volgens horen zeggen overweegt de coach van het eerste elftal om ene Jordan wedstrijdritme te laten opdoen bij dit team.

Vorig seizoen hebben we zelf mogen ervaren dat het spelen van een wedstrijd op het sportcomplex van Ajax bijzonder is. In ons geval was er weinig tijd om de oefenwedstrijd te imagineren, maar de jongens van Kwiek kijken al weken uit naar DE wedstrijd van het seizoen (alhoewel hun vrijwel zekere kampioenswedstrijd ook hoog zal eindigen). En zouden ze dan zo'n wedstrijd tussendoor tegen het lager geklasseerde Blokkers laten lopen?

Kortom, Blokkers zocht op allerlei manieren naar aanknopingspunten om het kwartje naar onze kant te laten vallen. Op basis van de heenwedstrijd wisten we namelijk al dat de ploeg uit Avenhorn gemiddeld 37 jaar is en over veel energie en voetbalintellect beschikt. Daarom gokten we op het scenario dat we de bus moesten parkeren en met uitvallen gevaar moeten stichten.

In den beginnen van de wedstrijd bleek al snel dat deze taktiek ook de enige optie zou zijn. Door afwezigheid van rappe aanvaller Doppie of juist een aanspeelpunt als Gino werden twee andere vooraan geposteerd. Dezelfde wijze man uit Betondorp zei ooit dat de aanvallers de eerste verdedigers zijn en dat bleek in deze wedstrijd veelvuldig. Kwiek kon met goede, strakke passing de bal snel van kant laten wisselen en schroomde ook niet om de inspeelbal vooruit te geven. Onze bus moest veelvuldig voor en achteruit rijden om de manschappen uit onze zestien te weren.

Dat lukt de eerste twintig minuten aardig. Zonder kleerscheuren overleefden we deze fase. Duidelijk was echter wel hoe lang dit zou gaan duren. En de conclusie was: niet lang. Uit een hoekschop voor Kwiek werd de bal scherp bij de eerste bal gedropt. De curvebal kwam mede door de wind in de doelmond en werd aldaar via een schouder van een Kwiek speler over de doellijn gewerkt: 1-0.

Dit doelpunt was het startsein voor onze aanvoerder René om stelling te nemen: "tot hier en niet verder". Hij voegde de daad bij het woord bij een actie op de achterlijn. Zijn directe tegenstander werd vakkundig uit de wedstrijd gespeeld. Alhoewel dezelfde speler waarschijnlijk hiervoor meer zelf verantwoordelijk was, want zijn hakbal poging op de achterlijn moest hij bekopen met een hersenschudding en open wond op de knie met dank ook aan een trainingsdoel die achter de achterlijn "opgeruimd" stond. Nu werd het letterlijk pijnlijk duidelijk waarom scheidsrechters altijd verzoeken om dit soort zaken achter de boarding te zetten voor de veiligheid van de spelers.

Blokkers hoopte met de beperkte schade van één tegendoelpunt de thee te halen, maar daar werd, helaas, door Kwiek niet aan meegewerkt. Vlak voor rust scoorden ze de 2-0.

In de rust werd met veel ontzag over de tegenstander gesproken. Maatje te groot, veel jonger, goede ploeg waren enkele kreten over de tegenstander. De sprankjes hoop waren op dat moment al lang vervlogen. Het werd zaak om in de tweede helft de schade beperkt te houden en zelf toch nog ergens een kansje erin te prikken om ze zenuwachtig te maken.

Deze zenuwen werden uiteindelijk nergens in de tweede helft op de proef gesteld. Kwiek combineerde minder makkelijk als de eerste helft, maar kwam uiteindelijk toch nog tot drie extra doelpunten. Aan de andere kant wist Blokkers 1 doelpoging in de gehele wedstrijd te noteren. Uit onze enige corner wist Kim de voorzet met zijn hoofd te schampen. Zijn poging belandde net over het doel. Na afloop beklaagde de keeper van Kwiek zich dat hij het vooral koud had gehad.

Het was duidelijk: dit team is voor deze klasse een maatje te groot. Het is te hopen voor zowel alle tegenstanders als hunzelf dat dit team volgend seizoen een klasse hoger gaat spelen. Dan blijft het voor iederen leuk.

Komende twee zondagen is er geen programma voor ons team. We melden ons weer begin maart. Tot later!