Je moet de Tour winnen in Briançon voordat je hem kunt winnen in Parijs

Ik kreeg deze week enkele inhoudelijke kritieken op mijn laatste verslag. In het kader van zelfreflectie wil ik die even met jullie doornemen. 

Zo kreeg ik van mijn vrouw te horen dat het verhaal over de rups niet grappig was. “Dat met die grote oren sloeg nergens op”. Nou ging het niet over oren, maar ogen, maar dit terzijde. Als biologiedocente is zij een kenner van zowel de rups als het andere biologische kenmerk waar ik subtiel naar verwees, dus daar moet je naar luisteren. Kritiek van je vrouw moet je per definitie serieus nemen. Ik ben misschien wel het hoofd van het huishouden, maar zij is de nek. En de nek bepaalt hoe het hoofd beweegt. 

Verder kreeg ik van het hoofd communicatie bij de Blokkers de klacht dat mijn verslagen geen titel hadden. “die moest hij dan zelf verzinnen”. Ik vind dat een medewerker van de communicatie-afdeling best zelf iets kan verzinnen, maar ik wil ook niet te lullig zijn. Dus ik dacht dat het grappig zou zijn als ik blind een 1ste zin van een pagina in het boek zou kiezen dat ik nu aan het lezen ben. Het werd pagina 60 van het boek: “De legendarische cols van de Tour de France”. Getuige het resultaat vermoed ik dat de meningen over deze beslissing verdeeld zullen zijn. Zelf vind ik het experiment niet zo’n succes, al pik je er wel iets van op. 

Terug naar de realiteit. Daar werd ik ook niet zo vrolijk van. Er zijn van die wedstrijden waarbij de dagen en uren voorafgaand spannender zijn dan de wedstrijd zelf. Het was een klus om voldoende speelsters op het veld te krijgen. Dat dit uiteindelijk gelukt is, was te danken aan de medewerking van enkele MO13-1, MO15-3 speelsters. Laatstgenoemden konden pas enkele minuten voor aanvang aansluiten. Daarnaast moest opnieuw de Solange-express worden opgestart om Jasmijn op tijd in Blokker te krijgen. Toen het fluitje ging was dit allemaal gelukt en kon ik rustig uitbuiken langs de lijn. De belangrijkste klus zat erop. 

Bijkomend gevolg van de situatie was dat op het afgesproken verzameltijdstip nog maar 10 koppies in de kleedkamer zaten. Ieder nadeel heeft zijn voordeel, want het was nu wel mogelijk om in alle rust de bespreking te doen. Dat was nodig ook, want we speelden tegen de koploper Vitesse’22. Maar ik had een plan dames en heren. Een toch wel geniaal plan mag ik toch wel zeggen. De details ervan kan ik helaas niet delen. De meiden en Jaco hebben een geheimhoudingsverklaring getekend dus zullen ook niets loslaten. Doel van het mega geniale plan was: geen tegendoelpunten. Ik weet eigenlijk zo snel geen geniaal plan te bedenken die heel veel tegendoelpunten beoogd, maar het is belangrijk het onderscheid te maken tussen een redelijk goed plan en een geweldig plan. Eigenlijk zou het onmogelijk moeten zijn voor de tegenstander om in de buurt te komen van ons doel. 

Na 5 minuten stond het 0-2 voor de tegenstander. Mijn plan vertoonde wat scheurtjes. Of was het nieuwigheid? Hadden wij een spion in ons midden? Hoofdverdachte Lieke, al in een ver verleden ontmaskerd als verraadster, kon het niet zijn. Die stond pizzapunten te maken op de skipiste. Nee, ik denk eerlijk gezegd dat mijn plan misschien toch niet zo geniaal was als op papier. 

Nu moesten onze kruimels ook wel opboksen tegen beste meiden. In het kader van het carnavalsfeest waren onze bezoeksters verkleed als MO15 speelsters. “Ze zijn allemaal 13”, riep de vriendelijke assistent-scheidsrechter van de tegenpartij toen hij onze uitgesproken verbazing hoorde. Na deze opmerking heb ik zo mijn twijfels over de kwaliteit van het rekenonderwijs in Castricum. Een snelle blik op de spelerspassen leerden mij dat deze dames 1 tot 3 jaar ouder waren dan onze als-MO15-verklede meiden. Nu is het wel zo dat leeftijd maar een nummer is. Uiteindelijk word je ingedeeld op basis van prestaties uit het verleden en hoewel die geen garanties geven voor de toekomst, was dit blijkbaar de uitkomst van de reken-algoritmes bij de KNVB. Vermoedelijk zijn die in Castricum ontwikkeld. 

Na de snelle 0-2 bleven onze meiden een hele tijd goed op de been hoor. Ze knokten voor iedere meter en er werd veel tegengehouden. Net als vorige week kwamen we later in de 1ste helft ook een beetje aan voetballen toe. We misten achterin enkele sterkhouders. Dat liet zich voelen, maar alle hulde aan gelegenheidsverdediging. Iedereen stond op een andere plek dan normaal. Met name Robin deed het geweldig, al wilde ze dat zelf niet horen uit angst dat ze een volgende keer weer achterin moest staan. 
Vlak voor rust viel toch de 0-3 na een minder goed uitgevoerd experiment in de opbouw. Ik moet het mijn meiden nageven, ze zijn ook onder druk niet te bescheiden om out of the box te denken. Helaas verdween de bal daarna in onze box. Ook dit probeersel verdient nog wat polijstwerk. 

0-3 achter in de rust. Een vrij kansloze situatie, laten we daar eerlijk over zijn. Het was vooral moed inpraten en het gemor over de opstelling aanhoren. Ja winnen went nooit, maar achter staan, laat staan verliezen, al helemaal niet. 

De 2de helft kunnen we kort over zijn: 4 tegendoelpunten, hard gewerkt en trotse coaches en supporters. 

We hebben nu 2 weekenden rust. En dat is voor zowel speelsters als begeleider wel even lekker...