Uitfluiter

Dik anderhalve maand geleden, zaterdag 9 december, was het laatste verslag leesbaar over de belevenissen van een stel 12-14 jarige jongens die uitkomen in de eerste klasse. Dat verslag eindigde met de theoretische mogelijkheid dat onze JO14-1 de eerste plek konden bemachtigen. Dat moest toen gebeuren een week later in de uitwedstrijd tegen Westfriezen. Enkel een winst met veel doelpunten verschil zou het verschil hebben moeten maken. Uiteindelijk eindigde deze beslissende wedstrijd in een 1-1 gelijkspel waardoor onze mannen op de tweede plek in deze klasse eindigde.

Tijdens de kersperiode ging de machinerie van de KNVB hard aan de slag om nieuwe indelingen voor de derde fase van het seizoen te fabriceren. Voor de jongens van JO14-1 rolde een nieuwe interessante, grotere poule uit de spreekwoordelijke kokers. Met in totaal twaalf teams wordt een halve competitie gespeeld, oftewel van januari tot einde van het seizoen is duidelijk wie de tegenstanders worden. De poule bestaat voor De Blokkers uit een mix van oude bekende (Zwaluwen, Always Forward, Westfriezen en Enkhuizen) en ook ploegen in de richting van Purmerend en Zaandam. Kortom, genoeg uitdaging.

De eerste wedstrijd in deze derde fase was een uitwedstrijd, maar dan wel eentje waar iedereen in theorie op de fiets naar toe kon gaan: Always Forward. Deze uitwedstrijd was eerder van dit seizoen ook al gespeeld. Dat leverde een grimmige wedstrijd op, waarbij ook de aangestelde scheidsrechter een duit in het zakje deed. Dat zou deze keer heel anders verlopen.

JO14-1 wordt geleid door twee vaders, Erwin en Cris, en vaak geassisteerd door Dennis. Op de achtergrond, minder zichtbaar voor de buitenwereld, speelt Marlies (de moeder van Tim) het olievrouwtje. Ze regelt bij elke wedstrijd dat er namens de restgroep ouders een vlagger opstaat die het team ter zijde staat. Ondanks mijn rol als vaste verslaggever ontkom ik ook niet aan deze rol. Al een aantal wedstrijden krijg ik in de loop naar een wedstrijd de vraag gesteld of ik wil vlaggen. Ondanks mijn goede wil lukte het me een aantal keer op rij om hier onderuit te komen. Met smoezen als ziekte en ander vrijwilligerswerk bij de vereniging kon ik mijn beurt telkens uitstellen. Voor deze wedstrijd leek het smoezenboek echter leeg te zijn: ik zou de vlag ter hand nemen. Althans dat was de bedoeling. Het liep echter anders.

Om 12:45 uur stonden beide teams op veld 3 van het Always Forward complex klaar. Deze vereniging pocht veelvuldig dat ze hun zaakjes goed op orde hebben. Het organiseren van een vereniging met vrijwilligers is echter geen sinecure. Er gaat over het algemeen heel veel goed, maar je hebt gewoon niet alles in de hand. Dus toen de coaches geen man of vrouw in het zwart richting het veld zag bewegen, zag uw verslaggever zijn kans schoon. Ondanks zijn status als bezoekende club bood hij zich aan om de wedstrijd in ieder geval te starten als fluitist. Dan hoefde hij in ieder geval niet te vlaggen (sorry Marlies!). De coaches aan beide zijdes vonden dat prima en zodoende stond er om 12:50 een man in dagelijkse kloffie in de middencirkel te overleggen met beide aanvoerders.

Eerdere wedstrijden dit seizoen tussen beide teams lieten al zien dat er stevige duels uitgevoerd konden worden. In de beginfase waren beide teams dat ook zeker niet vergeten. Zonder grove overtredingen ontspon zich een interessante strijd tussen beide teams waarbij over het hele veld duelletjes om de bal werd gestreden. Voetballen onder druk levert op dit niveau ook meer kans op fouten. En vooral de verdediging van Always Forward bleek hier last van te krijgen.

Eerst wist Steve goed te profiteren van een miscalculatie van een verdediger. Met een goede schuiver bracht hij op voorsprong. En niet veel later gebeurde iets soortgelijks waarbij Tiamo de gelukkige afmaker werd: 0-2. Tussendoor was er nog een mogelijke penaltysituatie voor Blokkers, maar de goed leidende scheidsrechter (al zeg ik het zelf) zag er niet genoeg in om de bal op de stip te leggen. Iets dat hem in de rust de toespeling "thuisfluiter" opleverde. De ruststand werd uiteindelijk zelfs 0-3. Tomek kreeg op 30-35 meter de bal vrij voor zijn voeten en haalde verwoestend uit.

De man niet in zwart hoopte in de rust nog dat de aangestelde scheidsrechter nog zou opduiken, maar het arbitrale trio ging uiteindelijk ongewijzigd van start in de tweede helft. De coaches van AF hadden de achterstand aangegrepen om de boel om te gooien en vooral ook wat voetbalvermogen in het team toe te voegen. Daarmee hoopten ze meer druk op de verdediging van Blokkers te zetten. Dat plan viel echter in duigen. Na het goed toepassen van de voordeelregel bij een charge aan de zijkant stoomde Steve op naar de achterlijn. Uit zijn voorzet wist Jesse de bal in het doel te frommelen: 0-4.

De snelheid slash behendigheid van Steve bleek vlak daarna een beslissend moment te worden in deze wedstrijd. Bij het naar binnen snijden de zestien meter werd hij onrechtmatig geblokkeerd en gevloerd. Resoluut wees de thuisfluiter naar de stip. Er was nog even discussie over de exacte start van de obstructie van de tegenstander, maar ook de grensrechter bevestigde dat het gewoon een penalty was. Vooraf hadden de jongens al besproken dat er één naam op de topscorerslijst nog ontbreekt: keeper Jari. Dit was de uitgelezen mogelijkheid om dit euvel te verhelpen. Jari nam plaats achter de bal en schoot vervolgens feilloos met zijn linkerbeen de bal in de rechterbenedenhoek: 0-5.

Terwijl de scheidsrechter meer commentaar en irritatie ging verwachten bij de AF-spelers, gingen ze toch op normale voet verder in hun poging om de Blokkers verdedigingsmuur te slechten. Blokkers vond het in deze periode wel best. En zo kon het gebeuren dat Always Forward uiteindelijk toch nog de score draaglijker kon door twee keer te scoren.

Uiteindelijk floot de scheids aka uitfluiter in minuut 35 af en kon hij de stand 2-5 noteren voor de bezoekers. Een mooi begin van de derde fase na een goede wedstrijd met veel strijd en beleving.