Meiden op de REM tegen DEM

Alvast een waarschuwing vooraf. Ik ben een beetje zielig (lees: zwaar verkouden), kortom niet helemaal fit. Dat maakt het schrijven van een verslag wat uitdagender. Want dit is topsport mensen. En in topsport is een procentje minder al merkbaar in de prestaties. Dat geldt in mindere mate ook voor onze meiden in de 1ste klasse. Maar daar kom ik nog op terug.

Ik probeer mijn verslagen zo weinig mogelijk over mij te laten gaan, maar nu ontkom ik er even niet aan. 1 alinea dan. Een stukje over karma. Mijn voetbalzaterdag begon wat eerder dan die van de rest. Ik had mijzelf aangeboden om te fluiten bij een jeugdwedstrijd bij de Blokkers. De vaste lezers weten dat ik mij in verdekte woorden nog wel eens kritisch uitlaat over de arbitrale prestaties. Nou, die wedstrijd heeft mij geleerd dat fluiten eigenlijk net zo gaat als met pubquizen. Je weet meer niet dan wel. Spelers en begeleiding weten echter nog minder. Wat er allemaal voor onzin naar je hoofd geslingerd wordt door spelers, speelsters en begeleiding. Pfffff. Het is echt niet goed hoor. Scheidsrechter zijn vanaf nu helden voor mij. 

Even terug naar de Blokkers MO15-2. De voorbereiding liep door mijn scheidsrechtersklus deels in de soep. Timemanagement is niet echt mijn ding. Net als het vermijden van onnodig Engelse termen gebruiken in mijn teksten. However, the girls moesten even wachten tot ik, nog gekleed in mijn scheidsrechterskloffie compleet onvoorbereid mijn intrede deed. De bespreking werd om die reden afgeraffeld, op zich geen probleem aangezien de meiden toch maar de helft onthouden.

We speelden tegen DEM MO15-1. Door Eendracht Macht. De uitwedstrijd hadden we vrij recent nog met enig fortuin, maar wel verdiend gewonnen met 2-3. Qua positie op de ranglijst was het een te nemen horde, zeker met het goede gevoel dat we hadden overgehouden aan de recente wedstrijden. De spelerspasjes bekijkend van de tegenstander bracht mij weer terug op aarde. 3 dispensatiespeelsters en verder voornamelijk dames die in 2009 het eerste licht zagen. Onze meiden lopen wat dat betreft 1 tot 3 jaar achter. 

1ste klasse spelen is zwaar. Ik heb het al vaak genoeg gezegd. De meiden moeten wekelijks op hun top spelen om resultaat te halen. Dat geldt net zo goed voor een potje tegen de nummer 7. Een goede prestatie begint met een lekkere voorbereiding. Ging het kleedkamergebeuren al niet lekker, op het veld was het niet veel beter. De warming-up inclusief baloefeningen werden nog iets plichtmatiger afgewerkt dan normaal. De afwerkoefening was ook geen succes. Het lukte de meiden niet om 4 passjes achter elkaar goed te spelen. Voor de duidelijkheid, dit is een oefening die we tig keer al gedaan hebben. Toen maart ook nog even met zijn staart ging roeren en ons een hagelbui voorschotelde was het helemaal klaar. Dan maar hopen dat de wedstrijd de ommekeer zou brengen.

De wedstrijd begon en ik moet zeggen, de meiden leken wakker, want we hadden meteen de overhand. We kregen ook een aantal kansen waarvan er eentje wel had mogen zitten. Dit feest duurde een kleine 20 minuten. Toen ebde de energie en geestdrift weg als lucht uit een autoband met een spijker erin. Met verse wissels en wat aanmoedigingen langs de kant probeerden we de boel weer aan de gang te krijgen, maar veel succes had het niet. Ik tuurde naar de bank, maar daar zaten vooral supporters te schuilen voor de regen en hagel. Het was wel gezellig, dat dan weer wel.

De 0-1 viel toch nog onverwacht, want tot dat moment had DEM nog geen kans gehad. De manier hoe die viel was wel illustrerend. De spits mocht vrij doorlopen door ons centrum en schoot onberispelijk binnen. Toen was het rust en was er gelegenheid om de lekke band te repareren. 
In de rust vonden de meiden zelf ook dat het wat sloom was. Zelfreflectie is een groot goed, dus we hadden er toch nog vertrouwen in dat het goed zou komen.

De 2de helft dan… Deze 35 minuten verdienden niet de schoonheidsprijs. Niet qua spel. Want de meiden probeerden wel wat te forceren, maar het leek wel alsof de achterrem vastzat. 

De atmosfeer in het veld en langs de lijn werd er ook niet beter op. De lijnrechter van DEM deed niet veel moeite de schijn op te houden het spel heel nauwlettend te volgen. Dat is een lange zin voor, hij stond  op 1 plek niets te doen. Dat leidde tot wat irritatie bij ons toen hij volledig uit positie een aanval afvlagde. Het bleek op zich terecht, maar dat is even niet relevant. De consternatie die daarop volgde werd tactvol beëindigd door een vraag van 1 van de DEM-dames. Wilt u vechten of wilt u voetballen? Uitermate netjes dat ze U zei natuurlijk. Daar kunnen onze meiden nog iets van leren. 

Behalve dit mindere incident, gebeurde er niet veel. DEM kreeg een niet te missen kans, die toch te missen bleek. Blokkers kreeg een paar mogelijkheden, maar meer wisten we er niet uit te peuren. Niet iedereen oogde fris en fruitig, getuige het aantal wandelaars in het veld. Wat dat betreft sloot dit goed aan bij mijn fysieke toestand. In plaats van inhoudelijk zinnige dingen te roepen (normaal toch mijn handelsmerk), hoestte ik vooral lucht en bacillen het veld in. Niet vreemd dat de meiden soms niet snapten wat ik bedoelde. Wat ook niet hielp was dat het spel veel stil lag en dat DEM het tijdrekken tot een kunst had verheven. Gelukkig was het langs de lijn nog steeds gezellig.

Vlak voor tijd viel de genadeklap: 0-2. Daarna nog een serie van 3 goede kansen voor Blokkers om de eer te redden. Dat had ik onze meiden nog wel gegund. Maar ook dit mocht niet zo zijn. DEM blij, wij niet. 
Dit verslag komt wat treurig over, maar zo is het niet bedoeld. Verliezen hoort bij de sport en ik weet uit eigen ervaring dat het wel eens niet wil. En ondanks dat we ons gebruikelijke niveau niet haalden, waren we niet minder dan de tegenstander. Een tegenstander die, ik herhaal het nog 1 keer, enkele jaartjes meer ervaring in de benen en hoofdjes heeft. In wedstrijden waarin het niet gaat zoals we willen, kon je toch met gogme een resultaat halen. Dat moet je ook leren door te doen. Of zoiets, ach weet ik veel. De meiden leken er niet mee te zitten, wie ben ik om dat dan wel te doen.
Tot de volgende keer maar weer!