Werken aan een wonder

Hoi lieve mensen,

Ik ben niet zo in de stemming voor een jolig en inhoudelijk sterk verslag. Dat heeft niets te maken met de hoofdpersonen, onze toppers van de MO15-2, of met het resultaat van gisteren. Toch is er wel een raakvlak, kom ik zo op terug. 

Laten we even beginnen met het hoofdthema van dit epistel. De wedstrijd tussen Vitesse’22 MO15-1 – De Blokkers MO15-2. Iedereen met een totoformuliertje in de hand zou blind een 1 hebben ingevuld. Dit was een wedstrijd van David tegen Goliath, kat tegen muis, Feyenoord tegen Ajax. De thuisploeg had nog geen punt verloren en had bovendien imponerende cijfers te overleggen. Het blijft een raadsel waarom zij niet zijn gepromoveerd na hun eerdere kampioenschap in de 1ste klasse. Net zoals wij wel werden gepromoveerd na ons kampioenschapje in de 2de klasse. Iemand moet mij nog een keer die KNVB algoritmes uitleggen.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat wij van tevoren de handdoek in de ring zouden gooien. Dat doen San Marino en Ajax ook niet voor de wedstrijd. Bovendien zijn dit soort potjes voor de coaches goede gelegenheden om accenten te leggen. Nee niet op een scrabblebord (wel lekker 2 c’s en drie keer letterwaarde), maar in de wedstrijd. Het laat zich raden dat onze aanvalsters tijdens het accenten leggen voorafgaand in de kleedkamer er een beetje bekaaid vanaf kwamen. Het voorkomen van doelpunten was het hoofddoel, met als bonus, af en toe een aanval te hebben en dan heeeel misschien wel een doelpuntje mee te pikken. Werken aan een wonder dus. 

We gingen de strijd aan zonder Jasmijn. Gelukkig hebben we bij de Blokkers meiden de beschikking over een sloot aan keepers. En aangezien ik meestal in 7 sloten tegelijk loop, had ik al snel een adequate en enthousiaste vervangster gevonden in de persoon van Donna. Dank ook aan de 15-3 die een speelster wilden afstaan. 

Tijdens de korte bespreking, probeerden we ons plan uit te rollen. Enige vorm van paniek ontstond toen ik het woord “handbalverdediging” gebruikte. 1 dame dacht dat ik bedoelde dat we de bal moesten gaan gooien, 1 dame dacht dat we met minder speelsters gingen spelen en 1 dame vond handbal gewoon geen leuke sport (ze gebruikte een ander woord die ik niet zal noemen, want dan word ik van Facebook afgegooid). Nou ja, lang verhaal kort, dit deel van mijn verder imposant sterke uitleg liep niet zo lekker. 

Natuurlijk kwamen de woorden “dispensatie en leeftijdsverschil” ter sprake. Maar eerlijk gezegd ben ik er klaar mee om dat elke week weer als excuus erin te gooien. Aan 1 Calimero heeft deze wereld meer dan genoeg. Voor de jongere lezer: Calimero is een zwartgekleurd kippenkuiken met een halve eierdop op zijn hoofd die altijd loopt te kakelen dat hij kleiner is dan de rest. Voor de oudere lezer: de naam Calimero is ontleend aan een kerk in Milaan waar de bedenker is getrouwd. Ja mensen, een beetje algemene kennis als cadeautje van mij aan jullie. 

Ik had de indruk dat sommige meiden al een klein handdoekje in de achterzak hadden zitten voordat de ring betreden werd. Plaats delict was het A-veld. Gewoon gras. De eerste tegenvaller. Verder stond er een straf windje, ook al niet bevorderlijk voor het spelniveau. En dan had je ook nog een tegenstander die met het mes tussen de tanden aan de warming-up bezig was. 
Het enige positieve was de steeds warmer aanvoelende april-zon die deze dag had uitgekozen om een warmterecord te breken. Nu zijn warmterecords geen zeldzaamheid meer, maar na 5 maanden kommer en kwel kon mij dat eventjes niets schelen. Vooral ook omdat ik mijn kleding daarop had aangepast.

Goed, we gaan het even hebben over de wedstrijd. Het wonder van Castricum raakte snel uit zicht. De meiden deden het verdedigend best goed, maar 2 fouten werden genadeloos afgestraft. Tot onze tevredenheid hielden we daarna ondanks de harde tegenwind de marge beperkt. Zonder ook maar 1 keer bij hun doel te zijn geweest, stond het nog steeds maar 2-0. 

Na rust met de wind in de rug kwamen we zelf af en toe in de buurt van het doel van de tegenstander. Maar ondanks deze ruggensteun bleef Vitesse beter. De ploeg tikte er vrolijk op los. Had ook te maken met de afwachtende houding van onze meiden. Niet gek want als het tot een duel kwam, werden ze met een heupzwaai weg gestuiterd. 

Het werd een oneerlijke strijd. Maar ik zou Vitesse te kort doen door te stellen dat ze het alleen van hun fysieke dominantie moesten hebben. Hun veldspel overtreft alle ploegen in deze klasse. Zeer tegen mijn gewoonte in ging ik lekker op een stoeltje zitten en aanschouwde het tafereel ontspannen. Tot mijn positieve verbazing duurde het tot de blessuretijd van de 2de helft voordat Vitesse er nog 2 doelpunten inprikte. Opnieuw waren het doelpunten die werden voorafgegaan door onnodige foutjes van onze kant. Dat was dan nog wel ironisch, we waren duidelijk de mindere, maar hoe de doelpunten dan vallen, is dan jammer.. Afijn, dat is inherent aan de constante druk die de meiden moesten weerstaan. En het weer was goed, had ik dat al vermeld? 

Goed geen wonder dus, maar geen paniek in de tent. De totodeelnemers hadden het goed. Al zullen ze er niet rijk van worden want de quotering was laag. Na de wedstrijd konden we nog lang genieten van een mooie lentedag. Want ja, het was mooi weer. 

Helaas werd deze mooie dag later bruut verstoord toen mijn oudste dochter met een op het oog ernstige blessure uitviel bij haar wedstrijd. De vrees is dat haar kruisband is afgescheurd. Extra dramatisch gezien het feit dat ze na bijna 2 jaar revalideren net was hersteld van deze blessure aan haar andere knie. Ja, dan vergaat je het lachen. Heeft dit iets met onze meiden te maken? Op het eerste oog niet. Maar net als ik dat voor onze meiden deed, hoop ik op een wonder. Een wondertje dat het meevalt. Geen 2 jaar revalideren, maar gewoon een paar weken, zoals het hoort bij blessures van sport(st)ers op die leeftijd. Ik ga eraan werken in ieder geval, want er mag best 1 wondertje wel gebeuren dit weekend. 

Oh en volgende week zijn we er gewoon weer hoor. Uit tegen Reiger Boys. Weer een zware wedstrijd, maar wat kan ons het schelen. We gaan het dan gewoon weer proberen. 

Nu is ons lot verbonden
We winnen deze strijd
En voor altijd
Het wordt erop of eronder
Maar we werken aan het wonder

Werken aan een wonder – Van Dik Hout
Songwriters: Dave Rensmaag / Martin G Buitenhuis